Getuigenis P. 2019

Voor mijn aankomst in Damme was ik de volwassene die het verleden had uitgewist en de confrontatie met het verleden uit de weg ging.

Onbewust had mijn verleden een immense impact op het heden.

Ik voelde me dikwijls intens ongelukkig en kon dit niet plaatsen.

Ik ben blij dat ik Damme mocht leren kennen. Het was een intens proces maar het heeft mij er bovenop geholpen. Toen ik afrondde in Damme wou ik mijn proces niet loslaten en zocht ik iets om mij er dagelijks aan te herinneren. Ik vroeg een kunstenares om een beeld voor mij te ontwerpen. Het beeld staat symbool voor mijn aanvaardingsproces m.b.t. het kind uit mijn verleden. Het "gekwetste kind" dat beschaamd was om het onrecht dat hem was aangedaan.

Tijdens mijn proces in Damme heb ik geleerd om met het "kleine kind" om te gaan. Het lief te hebben, te erkennen en er zorg voor te dragen.

Het is nu eenmaal een deel van mezelf die ik niet continu kan afstoten.

Het mag de ruimte krijgen om verdrietig te zijn.

De volwassene is in staat om het te troosten en er zorg voor te dragen.

Het maakt deel uit van mijn dagdagelijks functioneren.

Zo kon ik het verleden een plaats geven en heb ik geleerd er mee om te gaan. Die "kleine ik" zal nooit meer verdwijnen uit mijn leven.

Ik wil me er dagelijks van bewust van zijn en het af en toe de ruimte geven. Het beeld geeft me de kans om mij hier dagelijks aan te herinneren. Een sterke stevige man draagt op een liefdevolle, ingetogen manier vol overgave zorg voor zijn "klein kind" (zie foto).

 

Getuigenis groepstherapie 1

Toen ik voor het eerst bij de groep kwam, was ik op. Volledig aan het einde van mijn Latijn. Een tiental maanden voordien had ik aan Julie Maertens een eerste mailtje gestuurd met de vraag een verkennend gesprek te hebben. Begin 2012 had ik eindelijk aan de alarmbel getrokken.

De aanleiding om hulp te zoeken was het feit dat mijn toenmalige vriend mij tijdens de examens had opgebeld om een punt achter onze relatie te zetten. Dit kwam voor mij volledig uit het niets. Ik ben anderhalf jaar bedrogen geweest en ik had het niet eens gezien. In plaats daarvan had ik mij al die tijd afgevraagd wat er met mezelfscheelde.

“Wat scheelt er met mij?”. De vraag die centraal stond in mijn leven, was het puntje van de ijsberg. Ik voelde mij al een tiental jaar alleen en verlaten. Niet goed genoeg. Ik was gevlucht in een fantasiewereld waar ik wel mezelf kon zijn. Een hele dag kon ik neerzitten en nadenken. Het was mijn vlucht. Ik voelde niets meer en ik zat vast in een vicieuze cirkel.

Ik was niet in staat om een gedachte los te laten. Vriendschaps- en liefdesrelaties waren al die tijd een obsessie waarin ik mezelf volledig kwijtraakte.

De aanleiding van mijn verhaal in Damme was misschien de relatiebreuk, de oorzaak lag elders. Door de therapie werd snel duidelijk dat ik al sinds mijn kindertijd depressieve episodes heb gekend. Thuis werd mijn verdriet steevast met kwaadheid beantwoord. Als ik iets niet kon, dan was dat mijn schuld. Als ik mijn hart wilde luchten werd ik onderuitgehaald met de vraag “Wat wil je nu eigenlijk dat ik daarop zeg?”.

Ik voelde mij al die tijd rot en vies. Om mezelf te verdedigen onderdrukte ik deze gevoelens. Daardoor was ik leeg en was ik alle contact met mezelf verloren.

Toen ik voor het eerst bij de groep kwam, maakte ik een opmerking die de meesten onthouden hebben. Dat ik blij was dat ik niet terecht kwam tussen een groep grijze muizen. In plaats daarvan kwam ik in contact met kleurrijke mensen waarbij ik me meteen rustig voelde. Het was ok om hier te spreken over mijn gedachten en laterover hoe ik me voelde.

De herkenbare verhalen waren de grootste motivatie om mijn verdedigingsmuur af te breken. En toen kwam het gevoel. Eerst angst voor het hopeloze verdriet en daarnaeindeloze huilbuien, niet weten waarin en waaruit. Kwaadheid ging ik het eerste jaar resoluut uit de weg, maar met de juiste aanmoedigingen lukte het om ook daar de controle te lossen en terug te vinden.

Stilaan leerde ik mezelf kennen. Beetje per beetje begon ik voor mezelf te kiezen enik de leegte op te vullen. Mezelf aanvaarden bleek de moeilijkste opdracht. Het is hard geweest, maar met de nodige steun lukte het me om van mezelf te leren houden.Momenteel is loslaten nog moeilijk en blijf ik nog steeds aandachtig voor verlatingsangst. Maar ik geef niet op. Ik heb voldoende wapens in handen om voor mezelf te blijven kiezen.

Er is in die 20 maanden groepstherapie veel veranderd. Nu heb ik een vaste job die ik ’s avonds kan loslaten en een fantastische vriend die mij graag ziet zoals ik nu mezelf graag kan zien. Vriendschappen zijn luchtiger en evenwichtiger.

Mij rest nu nog enkel de groep te bedanken. Jullie feedback, begrip en troost was voor mij een unieke ervaring en zal ik nooit vergeten. Ook een grote dankjewel voor Magda en Johan. Jullie groepstherapie biedt een unieke kans om je leven van koers te veranderen en voor geluk te kiezen.

Bedankt iedereen.

Getuigenis Groepstherapie 2

De reden waarom ik naar hier gekomen ben, was dat ik gemakkelijker door het leven wilde gaan. Ik had al beslist dat ik wilde blijven leven maar ik vond alles te moeilijk, te ingewikkeld en ik was het beu dat mijn gevoel zo wisselvallig en in uitersten was. Ik kon mijn gevoel enkel beschrijven met goed of slecht.

Ondertussen kan ik beter onderscheid maken in mijn gevoelens en kan ik me beter uitdrukken. Dit maakt dat ik veel meer ruimte heb in mijn hoofd en dat ik niet meer pieker.

Ik heb nu zin om te eten, te sporten, mij te verzorgen, mijn huishouden te doen. Ik voel me opener naar mensen toe en heb een beter contact met mijn moeder en zuster. Ik ben vrouwelijker en volwassener geworden. Ik voel me gesterkt, veilig, op mijn gemak, tevreden en zelfs gelukkig!

Ik ben minder bang, minder alert, minder beschaamd, minder verward, minder verdrietig, minder wantrouwend, minder afstandelijk, minder overweldigd.

Ik ben trots en dankbaar dat ik ondanks de vele moeilijke momenten doorgezet heb.

Ik besef heel goed dat ik zonder de hulp van de therapeuten en de groep niet zover gekomen zou zijn.

Heel in het bijzonder wil ik mijn individuele therapeut, Johan, hartelijk bedanken dat hij er altijd was. ’t Zal voor hem ook niet altijd zo gemakkelijk geweest zijn. De wijze woorden, gevatte opmerkingen, zijn juiste inzicht in de situatie, ik zal er nog dikwijls aan denken. En ondertussen kan ik hem nu voorstellen in gedachten!

Mensen van de groep, ook allemaal bedankt. Ik vond het fijn om met jullie samen te werken. Ik heb hier veel intense momenten meegemaakt. Ik heb dikwijls verstomd gestaan omdat iedereen hier zo eerlijk en open is. Bedankt ook voor jullie vertrouwen in mij. Veel succes nog allemaal en weet dat de volhouder wint.

J en S - 2008

Beste Johan,

Mijn man en ik zijn zo blij wat je voor onze zoon Jan hebt gedaan, hij bloeit open, is zichzelf aan het worden en maakt weer vrienden.  Aanvankelijk hebben wij hem gepusht om naar jou te komen, maar je wist hem telkens weer tot rust te brengen. Hij heeft zijn studies terug aangevat en heeft er zin in. Hij zal nog enkele keren naar jou komen om hem nog wat meer structuur bij te brengen in zijn dagelijks functioneren. Dank voor je professionele aanpak en je inzet

Van harte,

J en S

September 2008   

Marie - 2005

Damme,

Waarom wil een mens dammen bouwen?  Dammen bouwen, om het water tegen te houden? Om de stroom van het water zelf te kunnen bepalen? Om baas te zijn over krachtige elementen van de natuur?

Ik had een extra stevige dam opgebouwd.  Ik meende dat ik mijn stroom emoties perfect kon indammen, ik was er baas over,.. althans zo ik het 10 j geleden.

Onverwoestbaar, ongenaakbaar zelfzeker, stond ik daar links boven, niemand kon me raken.  Ja toegegeven, het wat er meestal wel eenzaam, maar tenminste veilig.

Dat er zich nog iemand ergens onvindbaar achter die dam verborgen hield, daar had ik toen zelfs geen weet van, die kleine Marie had zich diep verscholen in een moeras van een onvoorstelbaar verdriet, angst,  diep en haast onherstelbaar gekwetst.

Als je het van op afstand bekijkt, merk je het amper, het ziet er vredig uit, alles onder controle.  Zo kunnen we nog jaren doorgaan.

Maar…

Hier en daar kwamen er kleine scheurtjes in mijn ogenschijnlijk onverwoestbare dam. Iets was niet OK.  Nu en dan waren  mijn reacties zo onvoorspelbaar.  Er gebeurden dingen die ik niet in de hand had.  Had ik  geen controle meer over mijn dam?  Emoties, ik begreep er niets van.  Wat is dat?  Wat gebeurt er?  Waarom verlies ik de trappers?  Waarom ben ik zo anders dan wat van mij verwacht wordt?  Waarom kan ik niet’ normaal’ zijn?  Wat is  normaal?  Jan, ik wil wel maar ik kan niet.  Ik begrijp het niet,  wat jij zegt, wat jij van me wil, het klopt niet.  Wie ben ik?

Hoe machteloos ik me voelde tegen die stroom van vragen, die stortvloed aan twijfels, hoe meer ik in een spel van macht en onmacht terecht kwam.  Dit is ‘ik’ niet, zo wil ik niet zijn . Marieke wie jij toch? Marieke waar zit jij?  Heb jij wel recht van bestaan?  Neen Marieke, toen liet ik jou niet toe, het deed teveel zeer, jij paste niet in het plaatje. 

Het is niet simpel geweest, de dam is doorbroken.  Ik verzoop in een bodemloos verdriet.  Springen en zwemmen.  Je komt weer boven.  Er staat iemand bij je om je te helpen.  Van deze keer ben je echt niet  alleen. Het doet pijn maar dat is OK.  Je mag bang zijn, je mag kwaad zijn, schreeuw het maar uit!!!

De groepsleden hebben me keer op keer over de streep getrokken om het telkens weer te laten gebeuren. 

Maar het is tijdens die ervaringen dat ik haar heb leren kennen. Marieke, bang, nietig, gekwetst, bijna niet meer bestaand,  bijna gestikt.   Ze was alle vertrouwen verloren.  Erger nog, ze had nooit kunnen vertrouwen, ze wist niet wat het mysterieuze woord ‘vertrouwen’ wel zou kunnen betekenen.  Laat me gerust allemaal. Je bent er toch maar alleen  om mij te kwetsen.

Het was niet simpel om de 2 Mariekes  met elkaar in contact te brengen.  Ze waren water en vuur.  Het vertrouwen was  er niet. Toch  nam ik week na week contact met mekaar. Ik probeerde  beiden mekaar graag te zien.   Ik heb ze leren graag zien, nu ervaar ik ze meer als  2 gescheiden Mariekes beiden kwetsbaar maar veilig en ik koester hen.  Ze bestaan beiden voor mij en ze leven voor mij.

De dam is nu volledig afgebroken.  Mijn stroom emoties mogen vloeien waar ze willen .  Het is boeiend en het liefelijk mooi.

Mijn dam is afgebroken,  jullie hebben mij daarbij geholpen.  Dank jawel Johan en Magda en de groepsleden,  Bedankt Damme nu kan ik verder op mezelf.

Marie

24/4/2005.

T en A - 2003

Hallo Magda

Mijn man en ik zijn jou ontzettend dankbaar dat wij mekaar hebben terug gevonden.  Ik had nooit gedacht dat dit nog zou lukken.  Na jaren van ontrouw van mij was ik mezelf verloren.  Ik leefde in een luchtbel van leugens en dacht dat dit de realiteit was.  Gelukkig heeft een stom toeval van die brie alles aan het licht gebracht.  Ik heb mij dood geschaamd tegenover mijn man. Ik was mezelf kwijt. Mijn man ziet mij nog heel graag en ik verdroeg het niet meer die leugens, ik kon geen weg meer met mezelf.  Ik zat zo diep dat ik niet meer wist hoe ik er nog bovenop zou komen.  

Eerst de individuele therapie met  elk van ons, want je vond dat het nodig was  onszelf in vraag te stellen en te kijken, hoe hebben wij geleefd, waarmee waren we bezig, wat betekende dit allemaal voor ons in ons leven.  Was dit allemaal wel nodig? Na een 3 tal sessie zijn we samen gekomen en hebben we elk ons huiswerk voorgelegd aan mekaar.  Het was een afschuwelijke confrontatie, want we stonden mijlen ver van mekaar.  Wat bond ons nog, hadden we nog een project, ja ons huis en de kinderen, maar was dit genoeg? Je leerde ons naar de basis van onze behoeften kijken en de invulling die we elk aan ons leven hadden gegeven.

We zijn terug gegaan tot het moment waarop we mekaar verloren zijn, ik te ambitieus voor mijn werk,  mijn man was  teveel met zijn sport en vrienden bezig.  We dachten wij hebben een open relatie, wij kunnen dit allemaal aan.  Maar nee we gaven mekaar geen grenzen en stelden niet duidelijk wat we verlangden van mekaar.  We leren dit nu en stilaan vinden we mekaar terug.  Ik had echt niet gedacht dat mijn man mij ooit zou vergeven voor mijn ontrouw en ik voelde mij zo schuldig dat ik niet het recht voelde om nog zijn liefde te mogen ontvangen.

Magda je hebt ons een spiegel voorgehouden en je zei, je moet eerst je verantwoordelijkheid opnemen tegenover jezelf en tegenover je partner en kinderen om te proberen hoe je hier kunt uit geraken.  Als dit allemaal niet meer lukt, dan kun je op een  positieve manier de relatie verbreken.  Ik ben zo blij dat je mij, ons met de feiten op de realiteit het gedrukt.

Dank, heel veel dank, dit zullen  we nooit vergeten.

T en A en onze kinderen

Maart 2003

S - 2001

Dag Magda

Ik kwam naar jou toe, ik wist met mezelf geen raad meer.  Ik was angstig en van alles bang.

Na enkele sessies  kreeg ik een klein lichtpuntje  in mijn chaos  van gedachten.

Je leerde mij  structuur te brengen en dag na dag te kijken.  Je liet me leren  mijn angsten te begrijpen.  We gingen in onze gesprekken terug in de tijd en ik zal en voelde waar ze vandaan kwamen.  Ik was boos, heel erg boos voor alles wat er was gebeurd in mijn leven.  Mijn ouders hadden het zo goed bedoeld  met hun opvoeding maar het was niet goed.  Na enige maanden als de boosheid gerelativeerd was, vroeg ik een gesprek met mijn ouders. Ik was bang maar wou ze niet kwetsen, en voorzichtig heb ik proberen te vertellen hoe het met mij ging.  Zij waren stomverbaasd want ik liet nooit iets zien over mijn angsten. Dit gesprek hebben we 2x overgedaan.  Ik heb nu het gevoel dat een zware rugzak van mijn schouders is gevallen. Ik ben veel minder bang en probeer meer te zeggen wat ik voel en wat ik nodig heb.  

Ik wou je dit mooi kerstgeschenk geven omdat ik je dankbaar ben voor je hulp.  Ik zal dit nooit vergeten.  Ik maak nog enkele afspraken met jou na het verlof om dit allemaal goed te implementeren in mijn leven.

Een mooie kersttijd voor jou en je familie.

S

December 2001

A - 1998

Lieve Johan en Magda,

Jullie hebben mij massaal veel geholpen.  Ik heb veel bewondering voor jullie doorzettingskracht om van mij weer een gelukkig mens te maken.

Ik heb veel op jullie en op de groepsleden moeten leunen om mezelf weer te kunnen worden.  Ik stel het nu echt goed.

Ik wilde jullie na een lange tijd na afscheid toch nog laten weten, want ik denk er nog elke dag aan.

Ik pas nog elke dag mijn positieve attitudes toe en herhaal ze vaak voor mezelf en in de spiegel.

£ik zal dit blijven doen, want mijn leven zal altijd een vorm van therapie blijven.

Een dikke knuffel

A

 September 1998